MİSAFİRLİĞİN KÖYÜ, BENİM Kİ.

                Misafir, gönlümüzün en temiz, en güzel en samimi köşesine lâyıktır. En yakın cümleyle, latifeyle hoş edilir misafirin gönlü. Gurur meselesidir, misafir ağırlamak benim köyümde. Kendini misafir değil ev sahibi gibi hissetsin diye uğraş verilir.Misafirdir, bereketi getiren.

                Kapı çaldığında gülen gözlerle açılır o kapı. Gelen kişi en samimi duygularla karşılanır ve içeri davet edilir. Evin en güzel yeri misafire verilir; hâli, hatırı sorulur. O rahat ettirilsin diye amansız bir mücadele verilir. Ayağına terlik verilir, sırtına yastık koyulur. Yeter ki o yabancılık hissetmesin.

Soğuksa soba yakılır, terliyorsa pencere açılır. Düşünün televizyonunun kumandasını elinden bırakmayan babam, kumandasını misafire verir. Karnı tok da olsa sofralar kurulur. Tencereler kaynar, yemekler pişirilir. Mutfağın en güzel yemekleri şefin, yani annelerimizin, en meşhur yemekleri yapılır. O sırada misafir hoş sohbetle muhabbete doyurulur. Anadolu’nun meşhur yer sofrasında ziyafet başlar. Aslında bu ziyafet değildir, misafirimizin yemeğidir.

Sobanın üzerinde kaynayan suyla demlenir çay. Misafirler için bekletilen bardaklar vitrinden çıkarılır. Sehpa misafirin önüne koyulur. Doyumsuz sohbete tat katar o çay. Çayın yanında hamur işleri, türlü türlü çerezler ikram edilir. Evin en küçük ferdinden en büyük ferdine misafire- ki o artık misafir değildir-  hizmet eder.

Misafir olmak çok önemlidir. Saygı, görgü bakımından örnek meselesi bir iştir. Benim köyümde misafirliğe gitmek böyledir.

                                                                                              Alper YENİYOL